ÇÖLDE AÇAN GÖL

Dilek Değerli

Sözünüz dikenli, aklınız yırtıcıydı çok

tek gözü açık uyuyan bir balıktı endişe

ipini çekince inen kuklanız olmaktansa

çölde şiir gezdiren kertenkele oldum

su, bütün imgelerin içine işliyordu.

Yoldu her yeri çölün

ya da yolu yoktu hiç

sızmış bir balıktı huzur

dudaklarım dökülse de pul pul

dilim keskinleşiyordu girdiğimde bir yılan gömleğine

saçılmış iğnelerin üstünde uyuyor sanılan

çok başlı bir kara kuğuydu imge.

Bazen yumuşak bakışlı bir dize örtüyordum kaktüse

bazen de dikenler çiziyordu

unuttuğum şiddetinizin panterini derime.

Mezar kazıcısı yorulunca çukura yatar

bulutları çerçevelermiş

başımda zeplinler döndüren bellek

sarı sıcak döşeğe uzanınca geceleyin

yedi boğumlu bir metafora gebe

uğultulu ve hayaletli bir bahçe baksındı göktavanından

ya da buz sarkıtlarla renkli sarmal ışıklar.

Suyun sızmadığı bir serap görüyorken

oyuldu kumlar içine

şiir gözü açıldı sanki göğün; çölde göl

bilirdim çuhayla ipeği öpüştürmeye çalışan cesur bir terziydi şair

bense gölün kıyısında bekleyendim

dizeler öpsün diye.

(Kozadan Karadeliğe'den)

Mayın

 
Dilek Değerli

Martılar bacalardan bakar
şehrin kara falına
ölüm bakışlı hayatın
dilinde zebani ateşler
göğsünde suç oyukları.
Zaman, kalın dudaklı bir kitapta
düğümlenmiş bir sözcük belki de.

Kendi dağına çıkamayan

dolunay yolcusu
çığlığını çarpıştırır
harabeler arasında
yankılandıkça çığlık
düşer kalp küfündeki
düş emici asalaklar.
Makas kesmez
kırmızıya düşenin kefenini.                             

Ağzı bir gelincik gibi dağılırken
tutku mayınında
liflerine ayrılıyor hayat
uçuşan sayfaların altında.
Kurdunu öldürüyor elma.                              

(Rüzgar Kuyusu'ndan)

ANI KÜLLERİNDE TURUNCU KANGURULAR

Dilek Değerli

İpeği düşmüş bakışlar, alev tahtakuruları

elma içinde demlenen iksirler

uzun namlulu gözlemler ve daha neler

başımdaki bit pazarında

istifleme zamanıdır anılarla rüyaları

anmalık ve unutmalık diye.

Gözlerim sincap, kalbim kırk kilit

başımdaki çanlar çarptıkça birbirlerine

açılıyor dil kapısı

bükülen sözcükler, paslı duygular

kendini tutuşturan resimler sinemasında

durağan kalabilir miydi aklın çok başlı kartalı

sır boncukları düşüyor ağzımdan odaya

karışıyor anlam ormanın saçlarına

ağlar mı akrep acıyan yerlerini kesip giderken.

Vicdan, yosunlu basamaklarda kaygan

gece, şeytan maskeli bir korkuluk

duruyor anı yakma ayininde

kuşlarda beton sessizliği

bileklerimi uykuda yalayan

kedi kılığındaki rüzgâr

 “Suyu özgür bırakmalıyız”* diyor

havlayan gerçeğin ağzına ot tıkarak.

Ağırbaşlı bir renkti diyecekler geçerken dünyadan

oysa cebimde hep turuncu kangurular

yazdan kalma bir tahta sandalye

kök salmış parkeye, kağıt açıyor sabaha

titrek parmaklarım yazıyor;

yorgunluğu devirelim denize

sonra ip atlayalım suyun üstünde.

(Kozadan Karadeliğe'den)

*Tony Gatlif’in ‘Korkora’(Özgürlük) adlı filminden.

Rüzgârlı Kadınlar

Güneşten saklanan odada
kağıt mağarama çizerken
düş  meltemiyle yüzen adayı
Sylvia bir kaplan suretinde atlar
çakıl taşıyla dolu fanusun üstüne
cam kırıkları birleşip süte dönüşür
boz bulanık perdede iki küçük ağız
iki pembe Şubat balığı uyanır.

Yürürüm bazen de kayarım

şeytan örümceğinin ip yollarında
bulut bahçesinin papağanlarıyla Frida
Furûğ’un ellerini boyar
şiirin sekizinci rengiyle.

Bir kasırganın yelesinde girerim                      

çamurdan bir odaya
masada Camille’in heykel kalbi
camdan bir yaprak şeklinde
üstünde ateş dikeni
yıkmaya gideriz Rodin müzesini.

Düşerim hep suya hep

yapışırım deniz altı rüzgârına
deniz fenerini geçerken
iner suya Virginia
bir taş verir cebinden üçgen
üstünde kazınmış kara bir cümle
kaybolurum taş dilinde.

Dilek Değerli

Gelgit

Yapraklar silkelenir bellekte
çökünce sis, kimsesizlik göğüne.
Tavandaki kanca bakar çocuğa
kancaya asılan kulağı
uzadıkça uzar, uzar yıllarla.

Kuşlar suskun

ormanın kesik boynunda
aynasını yitirmiş yabani tanrının
gözyaşları akar saçlarına.
Yeryüzünün dibinde unutulan ateş
yürür ölünün oyuklarına.                    

İnceden kanasa da ömür kendine

çardak, leylak ve toprak
güneşte kedi uykusu,
şarkısını bulan karınca                       
tırmanır asırlık çınara
bakışı aşktan köz.

Şarkısını yitirme korkusu

yutsa da bazen dudaklarını
kanı yasemin kokar,
dört yapraklı kalbi
uzun koridorlu bir trende gelgit.

Dilek Değerli
(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)

Kırık Ayna

                                             Zihinsel engelli çocuklar ve annelerine…

Denizime konan kuşlar kadar bembeyaz,

doludizgin koşan bir düş cesaretiyle doğdun,
hayat merdiveninden düşerek, oğul.
Korku bilmez melekler gezegeniydi gözlerin,
bu yerçekimsiz mermer yolun başında
gökyüzü söküldü bulutlarından                               
dünyayı fırlattım uzayın dışına                         
çizildi içimin sırları.
Çığlıklarla yırtarken sen hayatı                           
delik deşik ediyordu kalp duvarımı                       
sokaktaki yaydan fırlamış bakışlar.                         
                                                                              
Bir volkanın ağzına düşüp her gece
çaresizliği yakıyorum kan revan.
Bazen ağaç oluyorum turkuvaz bir gölde
bazen de senin ağlarını toplayan bir karayel.
Taş taşa dayanmış oturur
kanımdaki sızlayan ırmakta
hep girdap, hep devedikeni…
Şarkılar sana da iğreti geliyor mu?

İçime sığdıramadıklarımı

kanasam kana kana
bir karkuşunun dağında ya da
dev bir şeytan minaresinde
o zaman bıçak suyu keser yalnızca.
Birleşir mi kırılan ayna?
Yok olur mu taşlar aşına aşına?
Aldırma Pamuk Prens, sen gezin bulutunda
taşıyacağım düşürdüğün kanatları.

Dilek Değerli
(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)                                      

Karda Ölüm Müziği

 

                 Eski bahçeyi sever ölülerin sessizliği

                                                Georg Trakl

 

Bir üçgenin ortasında

hicaz bir şarkının mihenk aşkına

yaslanıp durur uzun bir ‘an’,

paslanmış trenler çarpar göz duvarına

baykuşlar uzun dürbün bakışlarla

iz sürerler bilinmeyen bir yolda.               

                                                  

Toprağın silkelenişi,

sokakların dağ oluşu

kaldırımlarda yatan parmaklar…           

Gecenin kalbi çöker suya

cinsiyet değiştirir orfozlar

vurulmuş rüzgâr kendini savurur

denizden dağa, dağdan denize

dallarını gövdesine dolayıp

kıvrılır içine ağaç, kirpi korkusunda.

 

Cazın zenci gırtlağında

denizin derin çarşafı yarılırken

bir uzun hava yanar karlı ovalarda

çığlığı derin bir suya kilitli.

Aynaları kırık yüzler notalarla kaçar

hayat kafesinden kışın kefenine

kuşlarının ardından uçar ağaç.           

Dilek Değerli

( Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)
 

Bahçeye Çıkış

                            
                               Biz gerçeği bahçede bulduk.
                                                           Furûğ

                    

Birleştirince kırık parçalarını kabuğumun
kendi yüzüme döndüm,
delik deşik kadavra oldu anılar.
Mahkeme çıkmazıydı
doğduğum sokağın adı,
bir buluta saklanır gibi
girerdim masa damlı evime.
Gençliğin dört yapraklı odasında
biriktirdiğim düş çıralarıydı
tutuşturan asi rüzgârlarımı.
 
Bir kaplumbağa büyüttüm
kabuğumun altında esmer
ateş fanusu düşse de zindanımdan   
kendi ateşimde yürüdüm
o cehennem bakışlı şehrin
vişne çürüğü dudağını öpmeden.
Korkuyu söndürdüm damarlarımda,
kokmuyor artık kokarca.

Kırdım saatleri sonunda

çıkardım kaplumbağayı
otların kadife sessizliğine
parmaklarım arsız nane kokusu
ateş böceği yağmuru başımda
girdiğim şiirden munis bir bahçe.      

 

Dilek Değerli

(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)

Beyaz Kırılınca

           
Susar fısıltılar,
bıçak kadar parlak
köpürür deniz, geceye
bir kapı yüzer nefes nefese
renklerin dansından doğar beyaz
 
Gölgeleri deler kedi gözü
kum saatini devirir rüzgâr
beyaz kırılınca siyahta
boynunu eğer dalga
kapanır içine şarkı
bir sarhoş histir
dalganın içinde kalan.
 
Boynu bir ılık nefes bekler
içinde artan yükün taşında,
ruhu Van Gogh’un renklerinde yangın
aklı cam kırıklarında cinnet.
 
Taşıyamaz hiçbir damar                        
acının siyah çığlığını
patlar dümdüz bir suya,
kadının gözünden akan; deniz
içinde çoğalan yine deniz,
kapısına uzanıp
sıcak renkler doğurur vadilerce.
 
Dilek Değerli
(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)


   

 
                 

Yorgun Gemi

Açıldı içeriye pencere
siyah bir kuğuydu gece,
gözlerindeki suskunluğu
susturdu hüzün yorgunu,
düşe yazan örümcek ağını bozdu.

Ağlıyordu kayıp zamanlar
pencerenin dışında.

Gözlerinin içine çekip geceyi

açıldı gemi kelebek denizine,
kanayan köklerini kesen kaktüs gibi
döktü cinnetini ormanın üstüne.
                        
Ayrı ayrı gidiyordu
hayatın ipleri sudan yolda
ıslandıkça içine kıvrılan
bir gölgeydi soğuk yara.
                   
Zamanın çivili dilinde
gemi artık yalnızca durmak
durup dalgayı yormak,
kayadan yontulmuş
bir şiir olmak istiyor.

Dilek Değerli
Şiirsaati 13.sayı
(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)

Aşkyüzü

Kapı açılır içeriye

uyurken bile

uyanıklık içerdekinin örtüsü.

Kalbin koridorlarında dizili

taşlaşmış düş cesetleri

yankılanıyor döşemede kanat sesleri

Dışarıdaki zehirli çıngıraklardır

kapıyı kapattıran,

oda taşır aşkyüzünü yastığa

hayâlsuyuna dalmaya.

Boyalar dökülür tavandan

hercailer akar üstümüze

biraz sarı biraz mor.

Duvarlar, pencere açar aşkyüzünde

alır gölgelerini kalbin

durgun ışığın kıyılarına.

Kenarlarını çoğaltır oda

şekil değiştirir sabaha dek

aşk rengine boyar duvarları

soldaki şarabi, sağdaki kurşuni.

Dilek Değerli

(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)

Yazmak

                                 Furûğ’a

Puhu kuşu bakıyor

gitgide yaklaşan gök tavanından

dille bilenmiş, gözü kapalı

kendini kesen bir bıçak

şiiri kesiyor mavisinden

Fışkıran sarmaşık,
çatlayan duvar,
peçesini atan gece
geliyorlar kurarak
sözcük iskelelerini.

Boyun eğmiyor şiir kaleme,

nehrin sesine koşuyor

beyazı kırık papatyalar,

ruhun dikenleri batıyor

kıvranan ateşe.

Damarlarımdaki yeşil ıslık

susturuyor anlamın çalgısını

sözcükleri boşaltıyor ağzından kuş

el yazıyor da yazıyor

bahçede büyüyen Fûruğ’un ellerine.

Dilek Değerli
Eliz Edebiyat, Kasım 2011, sayı 35
(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)

Rüzgârgülü Kırıldı

Kapı yorgun,

kuyu boş,

magmada yara,

tetikte rüzgârgülü.

Bir tutam söz kırığı,

birkaç suskun kabuk

konuldu çekmeceye
çözüldü tutku sessizce
aktı merdivenden
kasları ayda uçuşan

beyaz bir akşam kuşu gibi.

Perde indi gözlerine aşkın,

kanatları topladı rüzgâr.

Gecenin dili kesik

hayatın kolları kırık

duramazdı fırtına kuşu

bahçenin ıslak kalbinde.                                          

Karabasan, gecenin üstünde

yalnızlığın tozunu alan

tüylü birkelebek.                                                                          

Üşüştü kurtlar kabuğa
delikdeşik ağaç

dayadı sırtını rüzgâra.

Rüzgârgülü kırılırken

yediveren açıyordu son gülünü                                           

kabuğunu soydu ağaç

ve ikiye ayrıldı

kurtlar aktı saçından köklerine.

Kar kokan bir esmerlikte

uykuya daldı, kırlara uzanan anılar.
Kabuğunu yaktı kaplumbağa.

Dilek Değerli
Şiirsaati, Ocak, Şubat, Mart 2011
(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)

                                                                     

Ateş ve Su

İstiridyeyi evren sayan

inci kadar bakirdir

dehlizinde uyuyan yangın,             

pörsütülen hayata sürgün,

kendine seferber
atlıkarınca dönüşünde.
Aşkın neon ışıkları delince
içindeki taşocağını

hüzün yıldırımı yarınca bulutları                              

zırhından çıkar
kaya suretindeki sabır.
Ama hayat duvarında kilitli
ölümün çıplaklığı.
Kenarlarını göremediğimiz
üstümüzdeki örtü mü zaman?

Şiirin dilinde tüy bitmişse
aşkın külleri de üşümüşse,

kırmızı bile secde ediyorsa

suyun karşısında,

duvardan çıkar da ölüm
giyiniverir solan kalbin kanını

geride ne hayat ne aşk.

Bilinmez bir mevsimin

uğultulu, sınırsız ve

alacakaranlık bahçesinde

upuzun uçuk mavi bir uzanış,

sessiz bir zamansızlık,

çiçekte kadife,

toprakta bulut,

uzayda beyaz bir iz.

24.3.2010

Dilek Değerli

(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)

Değişim

Siste kaybolur ay,

geceyi yutar sis,
sallanır gökyüzü
kentlerin böğürtüsünde
küldür artık denizin kumu.
Boyaları kuruyan acının resmi
duvarına asılır kalbimin,
küf kokusu gelir bazen
acının koltukaltından.
Resmin tozlarını uçurur zaman
durgun bir gölün turkuvazına.
Evsiz barksız bir sokak köpeği,
hırpani artık tutku, kaldırımlarda.

İçimdeki konuşan kuş,
şeytan avcısı,
korku kapısını bekleyen yılan
yeni bir sokak açarlar
kuzey yıldızının karanlığında
yıkanır acı, uzayan boyunların
kuğulaşan ay kuyusunda.
Kollarını koparır örümcek
gene de yok olmaz küf yeşili
yapışır içimdeki yosuna,
ruhun ipek tüylerine
yüzsüzce ve sırsız.

Dilek Değerli
(Gece Kelebeği'nden)

                                          

Hiçlik

Morarınca beyindeki avlu                                                         

öldürünce kalp, çiçeğini                                           

hiç kimse olmalı insan

bedensiz, dilsiz, evsiz.

Yaprağın damarlarında su olurum

bulutun koynunda pamuk

ağacın toprağa düşen gölgesi.

Zamanın kanatlarını keserim

dehşetin en masum eliyle.

Uykuyu zehirlerim sessizce

bir düş katili gibi.

Eritirim vampir anıları

kızgınlığın çöl güneşiyle.

Hiçin merdivenleri yükselir

noktayım, tozum, köpüğüm

sese dokunurum susar,

kokuyu çağırırım,

gelir yapışır her zerreme.

Zaman dayanamaz durmaya

takma kanatlarını takar uçar.

Dilek Değerli

(Gece Kelebeği’nden)
       

                          

Bulut Dağa Konunca

Kuğuların göl vaktinde

süzüldü inceden bir beyazlık

piyanonun tuşlarından.

Sabahın tutuşan ışıklarında

ılık dumansı bir sallantı

ve bir ateş dökme mevsimi.

Rengârenk taylar düşüyordu

üstüme, tavandaki resimden.

Buluta konamayan rüzgar

vazgeçti esmekten

beyaz tuşlar buldu
şehrin tavan arasında, aldı solu

bıraktı kalbimin üstüne

diyeze çalıp karardı beyaz sol,

tavandan düşemeyen

ıslak gözlü yaralı tay gibi.

Bulut dağa konunca akşam sonu

yandı müziğin ışığı

gölün derinliklerinde,

gördüm kuğuda, renklerin hepsini.

Düştü sonunda kara tay odama

esmeye başladı rüzgar                              

içimdeki sonbahar kırılganlığında.

Nabzı durmuştu sanki zamanın,

baharın deliren kokusuyla

yıkıldı hüznün taş duvarı.

İçime girince gökyüzü                    

kelebeklendi solgun pencerem.                

Dilek Değerli
(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)
http://www.siirakademisi.com/index.php?/site/haber_detay/315

Gece Kelebeği Mezarlığı

Özlem, kokuya
deniz, göle dönüşür,
gece kelebekleri mezarlığı yatar
güneşin arka bahçesinde.
Onca akrep akın ederken
bulut çağlayan kalbine,
cesetler akar kan revan
gözbebeklerinin bıçağından.
Kabuklarını sıyırmadan önce
suskun rüzgârın kollarında
giyinir ay ışığı kefenini.
Bir ateş yakar yapraklarından
ziftli yaranın kanını içer gibi
içer gecenin özsuyunu
onu öldüreceğini bile bile
içer azgın geceyi.

İpleri kesik artık uçurtmaların
insan yiyen otlar çıkar
göldeki sandalından.
Ruhu rüzgârın ıslığında bir ney
kalbi ise soluk bir kan-taşı olur.
Balıklar uyanır kırmızıyla
çanların yorulduğu
dağdaki mezarında.
Ağaçlar bir çingene ateşi yakar
ruhunun lacivert şarkısında.
Boğanın sırtındaki Kızılderili
özlem ateşini içe içe
geçer kırmızının yangınından.

Dilek Değerli

(Gece Kelebeği'nden)

Oda

Duvarlarını yıkar oda,
maviyi çalan bir keman eşliğinde.
Deniz yıldızıdır artık solgun ruhu
yeniden açar ağır, tozlu camlarını.
Kırık dökük eşyaları verir sokak kedilerine.
Kapısı bir sal olur denizde,
ürkünç yara seslerini taşıyan
ve kayalarda parçalanan.
Saklanmanın asılmış cesetleri, perdeler
şimdi ıssız bir yolda bekler parçalanmayı.
Odadan kalan yalnızca koku,
ruhun evine sinen kan ve tarçın kokusu.

Dilek Değerli
(Gece Kelebeği'nden)

Aşka Uçan

İçimdeki karabatak dalınca
yalnızlığın akşamına
açıldı hüznün rüzgârlı kapısı.
Uzun koridorlardan geçen
çığlıkların iniltisi saklıydı
saçlarımdan asılı başımda.
Dizildi tozdan sözcükler
kalbin küflü basamaklarına,
kanadı şiirin sızlayan taşı
sönmüş yıldız akvaryumunda.
Sözcük kasırgasında
tutulmuş bir ay olup
sığındım gölgesiz bozkıra.
Şeytan kancalarına karşı
ateşten korkuluklar yaptım,
yıldızları indirdim otlara.
İşte o zaman çıkageldi avluma
ılık bir yağmur dudak,
değdi, kurumuş yaraların kabuğuna,
aktı bir güneş nehir, içimdeki kuyuya,
bastım külüme bahar toprağını
karanlığından çıktı karabatak
koştu, koştu otların rüzgârıyla
yıldızlara basa basa.
Salıverdim ıslak şiir ipini aşka

Geziniyor şimdi uçurtma,
gökkuşağının kelebek patikasında
gözlerinde ipek parıltısı,
püsküllerinde sarhoş yıldızlar.

21.02.2009
Dilek Değerli
(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)