Ateş ve Su

İstiridyeyi evren sayan

inci kadar bakirdir

dehlizinde uyuyan yangın,             

pörsütülen hayata sürgün,

kendine seferber
atlıkarınca dönüşünde.
Aşkın neon ışıkları delince
içindeki taşocağını

hüzün yıldırımı yarınca bulutları                              

zırhından çıkar
kaya suretindeki sabır.
Ama hayat duvarında kilitli
ölümün çıplaklığı.
Kenarlarını göremediğimiz
üstümüzdeki örtü mü zaman?

Şiirin dilinde tüy bitmişse
aşkın külleri de üşümüşse,

kırmızı bile secde ediyorsa

suyun karşısında,

duvardan çıkar da ölüm
giyiniverir solan kalbin kanını

geride ne hayat ne aşk.

Bilinmez bir mevsimin

uğultulu, sınırsız ve

alacakaranlık bahçesinde

upuzun uçuk mavi bir uzanış,

sessiz bir zamansızlık,

çiçekte kadife,

toprakta bulut,

uzayda beyaz bir iz.

24.3.2010

Dilek Değerli

(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)