Rüzgârgülü Kırıldı

Kapı yorgun,

kuyu boş,

magmada yara,

tetikte rüzgârgülü.

Bir tutam söz kırığı,

birkaç suskun kabuk

konuldu çekmeceye
çözüldü tutku sessizce
aktı merdivenden
kasları ayda uçuşan

beyaz bir akşam kuşu gibi.

Perde indi gözlerine aşkın,

kanatları topladı rüzgâr.

Gecenin dili kesik

hayatın kolları kırık

duramazdı fırtına kuşu

bahçenin ıslak kalbinde.                                          

Karabasan, gecenin üstünde

yalnızlığın tozunu alan

tüylü birkelebek.                                                                          

Üşüştü kurtlar kabuğa
delikdeşik ağaç

dayadı sırtını rüzgâra.

Rüzgârgülü kırılırken

yediveren açıyordu son gülünü                                           

kabuğunu soydu ağaç

ve ikiye ayrıldı

kurtlar aktı saçından köklerine.

Kar kokan bir esmerlikte

uykuya daldı, kırlara uzanan anılar.
Kabuğunu yaktı kaplumbağa.

Dilek Değerli
Şiirsaati, Ocak, Şubat, Mart 2011
(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)