Yazmak

                                 Furûğ’a

Puhu kuşu bakıyor

gitgide yaklaşan gök tavanından

dille bilenmiş, gözü kapalı

kendini kesen bir bıçak

şiiri kesiyor mavisinden

Fışkıran sarmaşık,
çatlayan duvar,
peçesini atan gece
geliyorlar kurarak
sözcük iskelelerini.

Boyun eğmiyor şiir kaleme,

nehrin sesine koşuyor

beyazı kırık papatyalar,

ruhun dikenleri batıyor

kıvranan ateşe.

Damarlarımdaki yeşil ıslık

susturuyor anlamın çalgısını

sözcükleri boşaltıyor ağzından kuş

el yazıyor da yazıyor

bahçede büyüyen Fûruğ’un ellerine.

Dilek Değerli
Eliz Edebiyat, Kasım 2011, sayı 35
(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)

Rüzgârgülü Kırıldı

Kapı yorgun,

kuyu boş,

magmada yara,

tetikte rüzgârgülü.

Bir tutam söz kırığı,

birkaç suskun kabuk

konuldu çekmeceye
çözüldü tutku sessizce
aktı merdivenden
kasları ayda uçuşan

beyaz bir akşam kuşu gibi.

Perde indi gözlerine aşkın,

kanatları topladı rüzgâr.

Gecenin dili kesik

hayatın kolları kırık

duramazdı fırtına kuşu

bahçenin ıslak kalbinde.                                          

Karabasan, gecenin üstünde

yalnızlığın tozunu alan

tüylü birkelebek.                                                                          

Üşüştü kurtlar kabuğa
delikdeşik ağaç

dayadı sırtını rüzgâra.

Rüzgârgülü kırılırken

yediveren açıyordu son gülünü                                           

kabuğunu soydu ağaç

ve ikiye ayrıldı

kurtlar aktı saçından köklerine.

Kar kokan bir esmerlikte

uykuya daldı, kırlara uzanan anılar.
Kabuğunu yaktı kaplumbağa.

Dilek Değerli
Şiirsaati, Ocak, Şubat, Mart 2011
(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)

                                                                     

Ateş ve Su

İstiridyeyi evren sayan

inci kadar bakirdir

dehlizinde uyuyan yangın,             

pörsütülen hayata sürgün,

kendine seferber
atlıkarınca dönüşünde.
Aşkın neon ışıkları delince
içindeki taşocağını

hüzün yıldırımı yarınca bulutları                              

zırhından çıkar
kaya suretindeki sabır.
Ama hayat duvarında kilitli
ölümün çıplaklığı.
Kenarlarını göremediğimiz
üstümüzdeki örtü mü zaman?

Şiirin dilinde tüy bitmişse
aşkın külleri de üşümüşse,

kırmızı bile secde ediyorsa

suyun karşısında,

duvardan çıkar da ölüm
giyiniverir solan kalbin kanını

geride ne hayat ne aşk.

Bilinmez bir mevsimin

uğultulu, sınırsız ve

alacakaranlık bahçesinde

upuzun uçuk mavi bir uzanış,

sessiz bir zamansızlık,

çiçekte kadife,

toprakta bulut,

uzayda beyaz bir iz.

24.3.2010

Dilek Değerli

(Yorgun Ruhlar Korosu'ndan)

Değişim

Siste kaybolur ay,

geceyi yutar sis,
sallanır gökyüzü
kentlerin böğürtüsünde
küldür artık denizin kumu.
Boyaları kuruyan acının resmi
duvarına asılır kalbimin,
küf kokusu gelir bazen
acının koltukaltından.
Resmin tozlarını uçurur zaman
durgun bir gölün turkuvazına.
Evsiz barksız bir sokak köpeği,
hırpani artık tutku, kaldırımlarda.

İçimdeki konuşan kuş,
şeytan avcısı,
korku kapısını bekleyen yılan
yeni bir sokak açarlar
kuzey yıldızının karanlığında
yıkanır acı, uzayan boyunların
kuğulaşan ay kuyusunda.
Kollarını koparır örümcek
gene de yok olmaz küf yeşili
yapışır içimdeki yosuna,
ruhun ipek tüylerine
yüzsüzce ve sırsız.

Dilek Değerli
(Gece Kelebeği'nden)

                                          

Hiçlik

Morarınca beyindeki avlu                                                         

öldürünce kalp, çiçeğini                                           

hiç kimse olmalı insan

bedensiz, dilsiz, evsiz.

Yaprağın damarlarında su olurum

bulutun koynunda pamuk

ağacın toprağa düşen gölgesi.

Zamanın kanatlarını keserim

dehşetin en masum eliyle.

Uykuyu zehirlerim sessizce

bir düş katili gibi.

Eritirim vampir anıları

kızgınlığın çöl güneşiyle.

Hiçin merdivenleri yükselir

noktayım, tozum, köpüğüm

sese dokunurum susar,

kokuyu çağırırım,

gelir yapışır her zerreme.

Zaman dayanamaz durmaya

takma kanatlarını takar uçar.

Dilek Değerli

(Gece Kelebeği’nden)