ÇÖLDE AÇAN GÖL

Dilek Değerli

Sözünüz dikenli, aklınız yırtıcıydı çok

tek gözü açık uyuyan bir balıktı endişe

ipini çekince inen kuklanız olmaktansa

çölde şiir gezdiren kertenkele oldum

su, bütün imgelerin içine işliyordu.

Yoldu her yeri çölün

ya da yolu yoktu hiç

sızmış bir balıktı huzur

dudaklarım dökülse de pul pul

dilim keskinleşiyordu girdiğimde bir yılan gömleğine

saçılmış iğnelerin üstünde uyuyor sanılan

çok başlı bir kara kuğuydu imge.

Bazen yumuşak bakışlı bir dize örtüyordum kaktüse

bazen de dikenler çiziyordu

unuttuğum şiddetinizin panterini derime.

Mezar kazıcısı yorulunca çukura yatar

bulutları çerçevelermiş

başımda zeplinler döndüren bellek

sarı sıcak döşeğe uzanınca geceleyin

yedi boğumlu bir metafora gebe

uğultulu ve hayaletli bir bahçe baksındı göktavanından

ya da buz sarkıtlarla renkli sarmal ışıklar.

Suyun sızmadığı bir serap görüyorken

oyuldu kumlar içine

şiir gözü açıldı sanki göğün; çölde göl

bilirdim çuhayla ipeği öpüştürmeye çalışan cesur bir terziydi şair

bense gölün kıyısında bekleyendim

dizeler öpsün diye.

(Kozadan Karadeliğe'den)